Te laat

Door Jaap

Tring tring de telefoon gaat. Zo begon ooit mijn eerste en enige zelf geschreven toneelstuk, dat zal in 1992 zijn geweest bij juf Tas. 

Deze keer was het meester Gerard die belde en – veel erger- mij bruut uit mijn slaap deed ontwaken. Toen ik mij 1 milliseconde later realiseerde dat de wedstrijd van ODO 3 over een half uur zou aanvangen ging er wel een belletje rinkelen. Mijn zorgvuldig gelobyde basisplek ging in rook op, ik was te laat.

Niet veel later zat ik in de dugout aan mijn ontbijt en zag al vrij snel Marijn – die een SNOtje mocht invullen, waarvoor dank – een strafworp geven vanwege zinloos van achter hinderen bij een doorloop. Daar waren we dus weer te laat. 0-1. Ik zal u de details besparen maar met rust stond het 2-12 dacht ik. 

Na rust was het niet zo spannend meer. Nieuwerkerk geloofde het wel en Gerard vroeg of mede-bankzitter Joyce en ik nog zin hadden om een stukje te spelen. Mocht ik de verdediging in. Vond het nou niet echt de dag om daar over te gaan zeuren bij de coach, zal wel verdiende straf geweest zijn. ODO 3 zette nog een eindsprint in waarvan als hij nog 25 uur ofzo had geduurd we misschien wel gelijk waren gekomen, maar ook deze eindsprint kwam dus te laat.

Gisteren was dus ook de Playbackshow. Goede ideeën hiervoor ontstaan ook vaak te laat. Want ik had echt liever een orgel op het podium gehad dan de mooie casiolet die ik nu had. Die had ik dan tot drankorgel gedoopt. Maar dus ook zonder orgel is het een fantastische avond geworden. Al werd het wel weer wat laat…

Groet, Jaap