KVS 5 – ODO 5 13 – 5 (witte) vlaggetjesdag in Scheveningen
Door Rob van der Hak
In het afgelopen korfballoze weekend dropen enkele hardcore leden richting het Oosterhoutse Little Cat Cellar, om aldaar in de Dweilband – met zeer veel aanverwanten een weekend reces te houden. Het uithoudingsvermogen werd zwaar op de proef gesteld en de naam "plofkip" kreeg weer een geheel andere dimensie in het sterrenlicht van flatulentie. Takkebossen en -wijven waren populaire spelletjes. Daarnaast werd ook regelmatig de klop-, veeg- en zuig act van Freddie Mercury's "I want to be free" geparodieerd door M. v.d. E.v.N. te M. Naar verluidt was dit niet goed voor haar knie.
De aanslag op het mentale- en fysieke vlak was van dien aard dat de man met hamer nog een paar dagen doortikte. Andere hardcore leden verkozen het pittoreske Ecosse, Turkey 1 point en/of de ziekenboeg. Gemankeerd (dat zijn wij compleet ook al) door de afwezigheid van 3 core leden werd de selectie aangevuld met jong gebroed zoals de immer lieftallige dames M. v.d. B. te M. A. v. Vl. te M. en M.B. te M. Daarnaast waren de heren B. v.L. te M. en R. v.d. Hoeven eveneens bereid gevonden hun steun aan #5 te verlenen. In de rit naar Scheveningen vonden enige diepgaande gesprekken plaats zoals U die kent van #5, en werd een temperatuurdaling van maar liefst 6 graden waargenomen. Bij aankomst waaide koude wind en plenty regendruppels ons tegemoet. Bij het overzien van de accomodatie en speelveld werd door enkelen nog even gemijmerd over hoe het vroeger was. De immer inspirerende speech van Hansaplast zal ik U deze keer onthouden. Nagenoeg exact wist hij ons te vertellen hoe KVS zou spelen en hoe wij gingen spelen. De lappendeken van het kunstgrasveld, waarbij de lappen en de naden elkaar niet seemingless overlapten, gaf al een eerste aanwijzingen dat onze vaste patronen door elkaar zouden lopen. In een kansloze 1e helft en de 1e 10 minuten na rust wist #5 nochtans niettegenstaande het feit dat een nieuw (zij het blamerend) record te vestigen. In maar liefst 3 kwartier ballen werd niet 1 keer de ingang van de korf gevonden. Voordat het record een feit was werd in de rust nog enigszins gepoogd hoopgevende informatie te verstrekken bij de 5 – 0 achterstand. Er werd met ons gesold, en de prima leidende fluitist (welke exact 27 x de fluit hanteerde inclusief de 18 goals, begin 1e & 2e helft, eind 1e & 2e helft, liet ons geen aanknopingspunt om ook maar iets dichterbij ons normale nivo te komen. Bij 9-0 en met het veelvuldig scanderend publiek (10, 10, 10) in het achterhoofd rechtte #5 de kromme rug en begon aan een ongekende inhaalrace. De resterende tijd vermocht het echter niet dat deze inhaalrace verder aan enige geloofwaardigheid won en het 27e fluitsignaal maakte een eind aan deze farce. De diepe wonden likkend en nog sterker het inzien van eigen falen noopte tot een non-discussie c.q. evaluatie van de "wedstrijd". Gelukkig kon na terugkomst op het ODO complex de blik op oneindig gezet worden bij het vervullen van frutjes achtige hand- en spandiensten achter de bar. #5 rest nog de eer om beslissend te zijn in de poule (want nog uitkomend tegen de beide nrs. 1) voordat de stramme spieren en krakende botten etcetera op zomerreces kunnen. wellicht dat een afsluitende clan barbecue #5 incluis aanhang en zo de afsluiting nog kan verzachten.