ODO 4 – Vlaardingen 4   12-17 appeltaart zonder slagroom

Door Rob van der Hak

Als vanouds was in de voorbeschouwing de scorebordjournalistiek erbij gehaald. Ommers, de tegenstanders hadden al een paar keer tegen elkaar gespeeld, dus we konden lekker concluderen hoe de diverse teams er voor stonden. Opponent Vlaardingen had 16-16 gelijk gespeeld tegen Olympia dus scoorde veel maar liet er ook veel door is dan onze redenatie. Dus voer genoeg om daar een strijdplan tegen aan te gooien. Ook de basisopstelling was weer voer voor ontelbare ondoorzichtelijke ongelooflijk onweerlegbare argumenten in Whatsapp over de ideale start opstelling. Geholpen door afwezigheid van O.P. te L'dorp (weekendje voetbal in Madrid), startafwezigheid van M.v.d.E. -v.N. alias Reina I te M. (proefzwemmen van Reina II). De lokale fitheid van Snapchat welke als een soort buienradar op de minuut gevolgd kan worden op de Whatsapp Health app.  Uiteindelijk overstag om zijn reservebeurt maar op de bank uit te zitten. Dus. Met J.v.B. als startinvaller voor Reina dus, werd er redelijk eendrachtig ingeschoten, praatje voor de wedstrijd met aandacht gevolgd en de warming-up serieuzer dan ooit betracht. De Vlaardingers druppelden al binnen en menig bekend gezicht werd ontwaard. Wat prompt resulteerde in nieuwe bestrijdings- c.q. aanvalsplannen. Onder leiding van de scheids die vanuit Capelle a/d Ijssel al fietsend ook zijn warming-up aux serieux had genomen, mocht de wedstrijd op prime time (14u) los gaan. De Vlaardingers bleken een ook wat oudere (want max. leeftijd 53) en stugge, goed spelende en scherp in de afmaak spelend team, waar #4 verdedigend en aanvallend zeer gefocussed en met zeer veel arbeidslust tegen in ging. Mind you, voor de meeste krasse #4 knarren was dit inmiddels de 3e match in 8 dagen tijd en we weten allemaal hoe het werkt in de balans verhouding arbeid-rust-arbeid-rust. Maar #4 vocht voor wat het waard was/is en conditioneel ging het crescendo. Het eerste kwartier werd verdienstelijk afgesloten met een 3-4 achterstand waardoor je dus zou kunnen stellen dat we in het begin redelijk scherp waren in tegenstelling tot sommige eerdere matches. Daarna kabbelde de wedstrijd tot aan rust stevig door, met een 6-9 ruststand tot gevolg. Zeker, het had beter gekund. Zelfkritiek is #4 ommers niet vreemd. De zwakke plekken werden genadeloos blootgelegd in de pauze analyse, het moest en zou op sommige punten beter om de wedstrijd te kunnen laten kantelen…helaas was het sturm und drang gevoel van #4 na een paar minuten al weer weg ge ebd door de 6-10 en 6-11 van Vlaardingen. De gebruikelijk rat inhaalrace leidde via 7-11 tot 8-11 alvorens Vlaardingen er weer 1 scoorde. En dat laatste was eigenlijk de mores van de hele wedstrijd…als we al een beetje dichterbij kwamen, dan scoorde Vlaardingen wel weer om de hoop weg te nemen. De scherper afmakende aanvallers van Vlaardingen (tegen 2 gemiste stippen van de ODO krasse knarren) maakten voor een zeer groot deel het verschil. Uiteindelijk 12-17 verloren, maar wel een leuke, sportieve wedstrijd waar we onze ruggen recht gehouden hebben en gevochten hebben voor wat we waard zijn. Bijna toonde Vlaardingen zich ook nog heer en meester in het naborrelproces. Onder flink drinkgelag werd ook nog een heuse appeltaart genutigd waar uw scribent ook nog van mocht proeven. Bijna lukte het ons zelfs om enige dames van hen naar gene zijde te lokken maar uiteindelijk werden de rijen toch gesloten en keerde Vlaardingen huiswaarts, net iets eerder dan de laatste der #4 mohikanen. In de nevel van rosee bier en bittergarnituur werden nog enkele anekdotes uitgewisseld van lange fietstochten met een zeemleren lap, opblaasbare gerecyclede hulpmiddelen, zwarte spikkels in de centraal gewassen shirts (voor de eerste en definitief laatste keer aangeboden door Reina), oemoemenoe en iets waar C.V. te M. naar uitkijkt. Met dank aan J.v.B. te M. en J.M. te M. die ingevallen zijn….