GKV (H) 4 – ODO 4 (22-6) Romantisch baggeren voor 17 personen
Heel, heeeeel lang geleden (en dan moet je best al wat ouder zijn) speelde iedereen op natuurgras. En was kunstgras iets als een kunstgebit, niet echt. In die (begin) tijd werd zelfs nog met 3 vakken gespeeld. Maar dat is nog langer geleden, daar zullen we het nu niet over hebben. Het spelen op gras had altijd wel iets. Te nat, te droog, te lang, te kort, te zompig, noem maar op. Al naar gelang het jaargetijde ermee speelde, speelde je zelf ook op een andere natuurgrond. Mijn ideaal was altijd kort gemaaid gras, op een vlakke speelweide zonder hobbels, motregen en een temperatuurtje van zo’n 18 graden. Geen wind. Je zou dat spelen op echt gras bijna gaan romantiseren. Ook al omdat dat spul beter is voor je gestel, qua belasting dan, hè.
Inmiddels is natuurgras iets wat je alleen kent van pupillenwedstrijden en soms wat aspiranten en incidentele andere leeftijdsgroepen. Kunstgras heeft zijn/haar intrede gedaan en wordt al jaren geroemd. Niks afkeuren, slechte omstandigheden, nee altijd een glad matje. Wel weer beïnvloed door een mengsel van of rubber of zand of andere stuff. Niet zo goed voor je lijf qua belasting. Maar goed, je went er aan. zeggen ze.
Deze week waren de oprispingen en zure maagsappen in de groepsapp van #4 over het vermeende veld van de Gymniasten Korfbal Vereniging te Den Haag. Na enige stemmige opmerkingen werd toch wel duidelijk dat er daar (nog) geen kunstgras te bewonderen is. Ontzette icoontjes en uitroepen bevolkten de Whatsapp met foto’s uit den oude doosch van voetbalschoenen met noppen. Wat zegt U, noppen? Pfffff. Ergens, ergens in de berging, waar het zo stinkt, daar moet nog iets liggen. De veelal verteerde veters zouden nooit meer een strik kunnen maken. Het altoos onderhouden leder helaas na de laatste wedstrijd niet ingesmeerd. Gelukkig zijn mijn schoenen van altijd soepele kangoeroehuid leder gemaakt, dus na enige stofnesten, mieren en torretjes en een heuse familie van ongedefinieerde afkomst verwijderd te hebben, waren de schoenen een soort van gebruiksklaar. Een korte blik op de Daltons familie achtige status van de noppen deed mij vermoeden dat deze twee hun langste tijd gehad hebben, qua korfbal. Net zoals de eigenaar. In de tas, die schoenen! Een naarstige laatste blik op de website van GKV deed vermoeden dat de gesteldheid van het veld ongesteld zou zijn, aangezien de trainingen van vrijdagavond waren afgelast. Zelfs zaterdag ochtend vroeg werd er nog wanhopig gesmeekt om een afkeuring. Deze kwam niet.
Dusss, met de wetenschap dat B.B. te M. M.v.d. E-v. N. te M. en J.d.M. te H. (momenteel in Mexico playend met Playa del con Carmen) er niet bij waren, en met B.S. te R. en D.W. te M. als potentiële invallers in de wagen mee naar de Bezuidenhoutsche weg te Den Haag. Aldaar bleek de zonnige weide er zompig bij te liggen, met verwaaid hoog gras en diverse potentiële modderpoelen. Het voorste stuk van het veld was prima, maar daar mocht niet op gespeeld worden. Maar, het weer was prima met een zonnetje en wolken, en alrasch begon #4 aan de immer lastige opgave om toch vooral geïnspireerd en gedreven het veld in te gaan. Het veld, dit keer omlijnd op basis van de nieuwe kleine speelvelden, vertoonde zoals gewoonlijk minimaal toch weer 8 hoeken aan de binnenzijde van de 2 vakken.En #4 kreeg van GKV 4 (waarvan het merendeel zo uit de selectie van vorig jaar gestapt zou kunnen zijn, maar toch) al die hoeken van het veld te zien. Scherp, handig omgaand met de aanwezige natuurelementen liep GKV uit naar een ongenadige 10-0 score alvorens ODO daar iets substantieels tegen over kon zetten. Natuurlijk besef je dat de wedstrijd dan gespeeld is. Het fanatisme aan GKV zijde leidde bij een enkele heer tot wat onstuimige activiteiten waardoor er bij een GKV heer een toch wel ongelukkige aanvaring ontstond met een rolstoelgebruiker en vieze hond (ja heus!) op gras langs de kant, waardoor er zodanig letsel ontstond dat de heer in kwestie niet verder kon. Wij waren de rotste niet en lieten een reeds eerder gewisselde heer weer meedoen. We are ten slotte in de Hofstad, niet waar. De wedstrijd kabbelde in de 2e helft naar een verdienstelijke 4-6 nederlaag waardoor de optelsom der feiten en doelpunten toch wel tot een ontluisterend geheel qua score. Het afdruipen na afloop was zowel letterlijk als figuurlijk. De zompige niet meer tegen water bestendige noppenschoenen in de tas. Ooit, ooit was spelen op gras in zijn soort nog romantisch. Nooit, nooit meer alsjeblieft GKV op zo’n modderpoel. Dat doe je zelfs je beste vrienden niet aan.
Oh ja, de buikschuiver (of rugschuiver?) annex stervende zwaan aktie van de week komt op het conto van de heer S.nap te M. En de assist van de week middels een zeer sterk op schot lijkende verre pass komt op het conto van H.W.J. v. G. te M. Hulde!
Rob van der Hak
